Mektup

 Sana olan hislerimi yaziya dokmek benim icin en kolay olan. Cunku yazarken hem hafizami tazeliyorum, hem ayni duygulari tekrar yasiyorum, hem de elimden gelen tek sey bu. Ama bazen kendi yazdiklarimdan ziyade baska sairlerin, yazarlarin yazdiklari; benim, beni ya da sevgimizi sana anlatacagimdan daha iyi anlatmis oluyor aklimdakileri ve kalbimdekileri. Bu da oyle bir Teoman siiri:

Telefonda konuşamam bilirsin.
Mektuplarıysa ertelerim hep,
Belki de yazım çirkin diye,

Çok düşündüm, çok kurdum,
Karar verdim hep vazgeçtim,
Ama sana yazabildim nihayet,

Aslında söz vermiştim,
Duygularımı kilitlemiştim,
Ta ki sen açana dek!

Korkma sevgi dilenmeyeceğim!
Ama bilirsin beni işte,
Bitiririm her şeyi bir dikişte.

N'apim?

Aşk bu, savaş bu,

Binlerce yıldır sürüp giden.
Aşk bu, savaş bu,
Kadın ve erkek arasında.

Artık saymıyorum yılları,
Bana değip geçen hayatları,
Zaten pek de sevmem insanları!

Ama kimi dostlar var sevdiğim,
Sokak köpekleri beslediğim,
Bazı güzel anılar biriktirdiğim,

Tutku garip bir şey ve çok vahşi,
Ve çok hırslıydım zaten ben de,
O yüzden de yağmaladım seni.

Kolay değildir bilirim,
Bir aşkı bir kalbe koymak,
Hele bir başkasını severken sen!

Teşekkürler,
Teşekkürler,
Bir zamanlar beni çok sevdiğin için.

Teşekkürler,
Teşekkürler,

Beni çok sevdiğin için...

Aşk bu, savaş bu,
Binlerce yıldır sürüp giden.
Aşk bu, savaş bu,
Kadın ve erkek arasında.

Bu mektup da olmadı,
Kelimeler toparlanmadı,
İşte şimdi çöpe gidiyor...
Yine de mektubuma son verirken;
Seni her zaman çok seven ben!